SORU:
Imam Ali, hakları gerçekten gasp edilmişse neden 20 yıldan fazla sessiz kaldı?
CEVAP:
Bismillahirrahmanirrahim
Allah, Muhammed’i ve ailesini selat eylesin, yeniden ortaya çıkmalarını hızlandırsın ve düşmanlarını lanetlesin.
Müminlerin Komutanı Abi-Talib’in oğlu Ali’nin hakları gasp edildikten sonra sessiz kaldığı yaygın bir yanılgıdır. Sessiz değildi, daha çok bazı tarihsel kayıtların da onayladığı gibi sabırlıydı.
Pek çok rivayet, İmam Ali’nin Peygamber Efendimizin şehadetinden hemen sonra haklarını geri almaya çalıştığını bildirmektedir. Bu, Ebu Bekir ve Ömer rejimini ortadan kaldırmak için destekçileri bir araya getirerek, yeni tiranlık hükümeti ve Müslüman ulusun Peygamber Hane halkına ihanetini kınayan kamuya açık konuşmalar yaparak ve tiranlık rejimine liderlik eden yozlaşmış kişilerle ve onların astlarıyla yüz yüze gelmek yoluyla oldu.
Örneğin, Saqifa Günü’nde (iktidar ikiyüzlüler grubu tarafından gasp edildiği zaman) uzun bir anlatımla, Kayişü’l-Hilali oğlu ünlü Tabi’ee’nin kitabında anlatılır:
Gece yaklaştığında Ali, Fatıma’yı eşeğin üzerinde taşıdı ve iki oğlu Hasan ve Hüseyin’in ellerini tuttu. Ve Bedir Ehli’nden kimseyi, Muhacireli ve Ensardan hiç kimseyi, evlerine gidip onlara hakkından bahsetmesi ve onu desteklemeye çağırması dışında bırakmadı. Kırk dört adam dışında hiçbiri ona cevap vermedi. Bu yüzden onlara ertesi sabah tıraşlı kafalar ve silahlarıyla buluşmalarını emretti, böylece ölene kadar ona bağlılık sözü verebilsinler. Sabah yaklaştığında dördü dışında hiçbiri sadık kalmadı.
Ben de (Süleyman) Selman’a “o dört kimdi?” dedim.
Dediki: “Ben, Ebu Dharr, Mikdad ve Evvam oğlu Zübeyr” dedi. Sonra Ali ondan sonraki gece yanlarına gidip onları aradı ve dediler ki: “Seninle yarın sabah buluşacağız” ve bizden başka kimse gelmedi. Sonra üçüncü gece onlara gitti ve bizden başka kimse gelmedi. ”
Ref: Al-Hilali, Kais oğlu Süleyman (1430 H). Kitab Süleym, Qais al-Hilali’nin oğlu Kum: Dalilema, s. 143-163
İmam Ali’nin de bir toplantıda doğrudan Ebu Bekir ve Ömer’in karşısına çıktığı bildirildi. Bu, bilginlerimizden biri olan Sayed Mohammad Riza al-Kamali al-Esterabadi (14. yüzyıl alimi) tarafından As-Sawarim-ul-Hasima fi Tareekh-iz-Zahra’i Fatima adlı kitabında bildirilmiştir. Başka bir alimimiz olan, Arandas’ın oğlu Abdul-Wahhab’lı Şeyh Salih’in (9. yüzyıl alimi) derlediği Kashf-ul-La’ali ‘kitabı:
”Ey hain ve müstehcen insanlar! Ey pis ve iğrenç sperm! Ey istedikleri gibi yürüyen hayvanlar! Ayağa kalktın ve Önderinden (Peygamber) uzaklaştın! Bununla ikiyüzlülüğü kastettin! Ve cehaleti gözlemlemeyi ve ayrılığa neden olmayı seviyorsunuz! ”
[Ref: Al-Esfahani, Mohammad Hassan al-Mirjahani (1388 H). Mustadrak Nahjul-Balagha. Tahran: (yayıncının baskısı net değil), cilt. 1, s. 285]
Bu nedenle, İmam’ın gördüğü adaletsizliğe sessiz kalmadığını kanıtladık. Şimdi neden yeni tiran rejimleri ortadan kaldırmak ve hakkını geri almak için askeri bir devrim yapmadığını inceleyelim.
Bunun ana nedeni, konuyla ilgili birçok tarihi rapordan çıkarılabilir. İmam Ali, Peygamberimizin ölümünden sonra karşılaşacağı haksızlığın Peygamber tarafından önceden bildirilmişti. Ayrıca Peygamberimiz ona sabırlı kalmasını ve kendisine destek olacak belirli sayıda kişiyi bir araya toplayamadıkça düşmanlarına isyan etmemesini emretti.
Şüphesiz, İmam düşmanlarını tek başına yenebilirdi. Ancak Allah ve Resulünün kendisine verdiği emirler ve aldığı yeminle de bağlıydı. (Bunu açıklamanın daha iyi bir yolu var mı? Yemini kastederek). İmam’ın haklarını zorla geri almamasının ana nedeni budur.
Örneğin, İmam Cafer el-Sadık’a, İmam Ali’nin kendisinden önce hüküm süren üç zorbayla neden savaşmadığı sorulduğu ve bunun üzerine şöyle dedi:
“Çünkü yanında üç inanan kişi varken onlarla savaşmasına izin verilmedi.”
[Ref: Al-Qummi, Babawayh Hüseyin oğlu Ali oğlu Muhammed (MS 2006). Ilal al-Shara’e ’. Beyrut: Dar Al-Mortada, cilt. 1, s. 149]
Peygamber Efendimizin eşi Ümmü Seleme, Peygamber Efendimizin ölümünden sonra olacak olayları İmam Ali’ye bildirirken İmam Ali’nin şöyle dediğini anlatıyor:
“Annem babam sana feda olsun ey Resulullah. Böyle bir şey olduğunda, bana ne yapmamı emredersiniz? ”
Peygamber cevap verdi:
“Size sabırlı kalmanızı emrediyorum.”
Ve aynı kelimeyi üç kez tekrarladı.
[Ref: Tabarsi, Ali oğlu Ahmed (1380 H). Al-Ihtijaj. Kum: Intisharat ash-Shareef el-Razi, cilt. 1, s. 257-258]
Qais al-Hilali’nin oğlu Süleyman’ın kitabında, uzun bir rivayette, Cemal Savaşı’nın ardından İmam Ali’ye, Kufe’de iken Kais oğlu Ash’ath adlı bir şahıs tarafından şu sözler söylendi:
“Ey Ebi-Talib oğlu, Murra (Ebu Bekir) oğlu Taim’in kardeşi ve Ka’b (Ömer) oğlu Adi oğullarının kardeşi, onlardan sonra da Emeyya (Osman) oğullarının kardeşi gibi, kılıcınızla savaşmanızı ve vurmanızı engelleyen nedir?
Kürsüden inmeden önce söylemiş olmanız dışında – Irak’tan geldiğinizden beri – bizim için bir konuşma yapmadınız: “Allahım, insanlar üzerinde daha fazla yetkim var ve Allah Muhammed’i kendisine aldığından beri baskı altında kalıyorum. ” Peki, baskı altındayken seni kılıcınla vurmaktan ne alıkoydu? “
Bunun üzerine şu cevabı verdi:
Ey Qais oğlu, cevabı işit: Bunu yapmaktan ne korkaklık, ne de Rabbimle tanışmaktan (şehitlik) hoşlanmama, ne de Allah’ın benim için sahip olduğu şeyin bu dünyadan daha güzel olduğunu ve orada yaşadığını bilmediğim için engellenmedim.
Ancak beni bunu yapmaktan alıkoyan, Resul-i Ekrem’in emri ve bana verdiği sözdü. “
İmam diyene kadar anlatım devam eder:
”Ve böylece Resul-i Ekrem vefat edince, ben Resulullah’ı yıkayıp gömmekle meşgulken, insanlar Ebu Bekir’e yöneldi ve onlar da ona biat ettiler. Sonra Kuran’ı derlemekle meşguldüm. Ve böylece kendime, Kitabı derleyene kadar – namazın dışında – kaftemi giymeyeceğime söz verdim ve öyle yaptım.
Sonra Fatıma’yı taşıdım ve iki oğlum Hasan ve Hüseyin’in ellerini tuttum. Bedir Ehli’nden ve İslamiyet’i kabul etmekten önce gelenleri Allah’tan hakkım için çağırıp onları desteklemeye çağırmam dışında bir kişiyi de Muhacire ve Ensar’dan bırakmadım.
Salman, Ebu Dharr, Mikdat ve Zübeyr hariç dört kişi dışında hiçbiri bana cevap vermedi. Ve ailemden güvenebileceğim ya da beni güçlendirebilecek hiç kimse yoktu.
Hamza ise Uhud gününde öldürüldü. Cafer ise Mu’ta öldürüldü ve ben iki huysuz, kaba, aşağılık, sefil ve beceriksiz adam arasında kaldım:
Abbas ve Aqeel ve onlar kısa süre önce kâfirdi. Ve böylece onlar (düşmanlar) beni kısıtladılar ve beni ezdiler. ”
İmam diyene kadar rivayet daha da ileri gider:
“Ey Kais oğlu, tohumları bölen ve insanları yaratan kişi tarafından, Eğer bana bağlılık sözü veren kırk kişi bana sadık kalsaydı ve ertesi sabah Ateeq’e (Ebu Bekir’e) bağlılık ödemeye zorlanmadan önce traşlı kafalarla bana gelseydi, o zaman ona karşı yükselirdim ve onu Allah’a dava ederdim.”
[Ref: Al-Hilali, Kais oğlu Süleyman (1430 H). Kitab Süleym, Qais al-Hilali’nin oğlu. Kum: Dalilema, s. 213-220]
Şeyh el-Habib Dairesi
